Wen er maar aan!

Onlangs las ik een artikel over de snel stijgende rente. Of het artikel mij persoonlijk geraakt heeft? Nee, dat gaat te ver, maar de strekking van het artikel is wel blijven hangen. Zozeer dat ik gemeend heb hier een paar woorden over te schrijven.

Stamp de inflatie uit het systeem, duw de rente omhoog, ook al doet het economisch pijn, denk niet te vroeg dat je er al bent; het zijn zomaar wat uitspraken uit dat bewuste artikel. Ook worden er vergelijkingen gemaakt met de crisis eind jaren zeventig, begin jaren tachtig toen te snel werd verondersteld dat men er al was.

Het huidige sentiment draagt dus niet bij tot het snel weer laten vieren van de ‘rente’ teugels door de monetaire beleidsmakers. ECB-baas Christine Lagarde heeft hierover zelfs opgemerkt dat de bestrijding van de inflatie pas wordt afgezwakt als de financiële stabiliteit in gevaar komt. De ECB verwacht ook niet te hoeven kiezen tussen stabiliteit en inflatie. Of hier sprake is van ‘gegronde’ spierballentaal of wishful thinking, is de grote vraag. Hoe dan ook, de geldmarkt houdt nog steeds rekening met een verdere stijging van de beleidsrente. Het tempo waarin dit de voorbije maanden is gebeurd is uniek. Mogelijk dat de vlucht wel enigszins zal worden getemperd door de financiële problemen bij Credit Suisse en de Silicon Valley Bank.

Kortom, de tijden zijn voorbij dat geld niets kostte, dat businessplannen werden doorgerekend met een extreem lage rente. Is het erg? Nee, het financieringslandschap begint weer te lijken op wat vijftien jaar geleden normaal was. Maar voor nu is het wel wennen!