Ongevalcijfers kloppend?

Onlangs kreeg ik een brief onder ogen van de minister waarin de Tweede Kamer geïnformeerd werd over de ongevalcijfers van 2018 in de scheepvaart. Het totaal aan ongevallen in de binnenwateren (inclusief zeehavens) was 1349, waarvan 176 (zeer) ernstig en met twee doden. Dat zijn nogal flinke cijfers. Het is een toename van circa 20 procent ten opzichte van 2017, maar ongeveer gelijkwaardig aan 2016.

Hartstikke goed dat deze cijfers worden bijgehouden om trends te ontdekken en om te meten of ongevallen afnemen door verschillende campagnes. Echter worden er ook conclusies verbonden aan deze cijfers. Zo wijdt men de toename deels aan verbeterde registratie – en de bewustwording hiervan – door de beheerders en aan de lage waterstand in 2018. Er zijn meer registraties van aanvaringen met infrastructuur, waar grondingen en aanvaringen met oevers en krabben dus onder vallen.

Wat ik ontzettend mis in deze cijfers is het ‘human factor’ verhaal. Er moet onderscheid gemaakt worden tussen ongevallen door technisch falen en door menselijk falen; een belangrijk punt in het achterhalen van dé echte oorzaken en in het onderzoek naar hoe deze aan te pakken. Mijn ‘onderbuikgevoel’ zegt namelijk dat veel ongevallen door menselijk falen ontstaan door een gebrek aan kennis, training en standaard procedures.
Het lijkt mij dan ook heel zinvol om bijvoorbeeld met het PZI te kijken naar verbetermogelijkheden. Om ervoor te zorgen dat het aantal incidenten, en vooral het aantal slachtoffers, omlaag gaat.