Maasestueus

Zoekende naar inspiratie in dagen die in elkaar lijken te overvloeien, meldt zich ineens een flinke was aan water op de Maas. Maasestueus, oftewel met donderend geraas komt bruin, kolkend water de stuw van Linne afgedenderd. Op zondagmiddag wandelen, op afstand, dagjesmensen langs het verbodsbord de fietsbrug over, om toch maar een glimp te kunnen opvangen van een stukje sensatie om de sleur te doorbreken.
Er zijn allerlei preventieve maatregelen genomen, mocht het echt uit de hand lopen. Zo ook het hoger onderbrengen van de wilde paarden en runderen die normaal op de lagere uiterwaarden grazen. Tot mijn verbazing trof ik op deze zondagmiddag een dame met regenlaarzen, regenjas en paraplu als een echte kenau tussen de paarden en runderen aan, het net gebrachte hooi te verdelen onder de dieren. De paarden, die duidelijk de baas waren, waren hier niet totaal van gediend en reageerden agressief naar de runderen die op hun beurt dienden te wachten. De vrouw besefte tot op dat moment niet dat ze zich in een gevaarlijke situatie had gemanoeuvreerd en begreep niet dat er een natuurlijke rangorde is, waar wij ons als mensen beter niet mee kunnen bemoeien. Gelukkig liep het goed af, maar ik zou met toch twee keer bedenken om mezelf tussen ‘wilde’ dieren van zo’n halve ton per stuk te installeren, vooral niet als deze trek hebben.
Zo moet ik glimlachen om de vrienden die nog niet zo lang geleden met de aanschaf van honden zijn begonnen.
Werd er eerst meewarig gekeken naar ons hondenbeleid – hond binnen en ’s nachts voor het bed – zie ik nu dat er elders een compleet hondenbankstel in de kamer is komen te staan, waar de baasjes zich fijn op mogen installeren, omdat het gewone bankstel al bezet is door de trouwe viervoeters. Zover kan het dus komen. De dieren in huize Tinnemans houden ons gezelschap, hebben ons door een lang, ééntonig jaar heen geholpen, zowel voor, als tijdens en na de avondklok, worden goed verzorgd, maar hebben beslist allemaal een eigen plaatsje…