Het fenomeen Biobrandstoffen

Mijn mening wordt nog wel eens gevraagd als het gaat om verduurzaming van de binnenvaart,
zeker nu veel wordt beslist over de hoofden van scheepseigenaren. Ze moeten kiezen voor schepen met ‘schone’ motoren of schepen met een elektromotor gevoed door een batterij of brandstofcel. Een veelgehoord – al dan niet terecht – ‘excuus’ is dan dat de technieken tot op heden nog niet breed toepasbaar zijn, het erg duur is en bestaande motoren nog niet aan vervanging toe zijn.

Is het bijmengen van biobrandstoffen dan geen mooie tussenoplossing? Op deze manier slaan we twee vliegen in één klap. De Rijksoverheid en de sector zelf willen meer biobrandstof gebruiken en door bijmengen daalt de CO2-uitstoot. Bovendien is bijmengen – in het kader van de Green Deal – vanaf 2022 een verplichting.
Ik zeg ja, maar wel onder de volgende condities. Eén: het product moet veilig zijn. Veilig in de zin dat het van goede kwaliteit moet zijn om technische problemen aan motoren te voorkomen. Twee: de herkomst van het product dient duidelijk te zijn. Het gebruik van biobrandstoffen moet als doel hebben de CO2-uitstoot te verlagen en niet leiden tot ‘winstbejag’ over de rug van de gebruiker.
Drie: de effecten van ‘bunkertoerisme’ blijven beperkt.
Juist omdat de regeling van de bijmengverplichting (voorlopig) alleen in Nederland zal gelden en de doelgroep voor 80 procent internationaal actief is.

Kortom: ja, mits. Het zal ‘goed’ geregeld moeten worden, anders zal het niet leiden tot de gewenste daling van de CO2-uitstoot.