Dertig jaar lang gaf Dymphina Jooren álles voor haar familiebedrijf Jooren Scheepsschroeven. Werkweken van zeventig, tachtig uur waren geen uitzondering. Nu gaat ze, met 55 jaar, met pensioen. ‘Natuurlijk komen daar best wat emoties bij kijken.’

Chantal Blommers

Als baby van drie weken kwam ze al bij haar vader en opa in de fabriek. Als meisje van vijf jaar leerde haar vader haar hoe je een kapotte scheepsschroef herkent. En in haar puberjaren hielp ze haar opa na schooltijd. ,,Overall aan en vooral niet piepen om de zware hamer op te tillen. Ik was een dun meisje en zat vaak onder de blauwe plekken van die zware hamer. Maar ik gaf geen kik.’’
De klusjes breidden zich met de tijd uit: het magazijn opruimen, werkkaarten terugzetten, schroeven sorteren. Toch was het helemaal niet de bedoeling dat ze ook daadwerkelijk in het familiebedrijf zou stappen. Haar broer en man zouden het van haar vader overnemen en ineens viel het kwartje bij Dymphina: dit wil ik eigenlijk ook.

Stokje overdragen
Nooit had ze spijt. ,,Het is een geweldig bedrijf met een mooi team vol trouwe mensen. Tot op het laatst vond ik het supertof om mijn vak uit te voeren. Maar de vele uren, het altijd werken op feestdagen, tot diep in de nacht doorwerken voor een vakantie zodat we een beetje ontspannen weg konden. Na zoveel jaar merk je vanzelf dat het toch tijd wordt om het stokje over te dragen.’’
Maar aan wie dan? ,,Mijn dochter zei: mij niet bellen’’, lacht ze. En ook andere familieleden zagen het niet zitten om het stokje over te nemen. Met haar man en broer kwam toen voor het eerst de optie ‘het familiebedrijf verkopen’ op tafel. ,,Natuurlijk is dat best een ding, je verkoopt het bedrijf waarin je bent opgegroeid en waarvan de werknemers je familie zijn geworden. Daar komen best wat emoties bij kijken.’’
Het proces begon vijf jaar geleden met een stille verkoopprocedure. ,,Dan volgen er gesprekken, je wilt even kijken of het klikt. Natuurlijk was het weleens slikken, maar je groeit er dan ook in dat het moment komt dat je de deur achter je dicht trekt en dat het goed is.’’ Twee jaar geleden kwamen de huidige eigenaren een kijkje nemen. ,,Met Chris en Yvette Smit voelde het direct vertrouwd.’’

Nieuwe fase
Afgelopen jaren werkte Dymphina nog in het bedrijf. ,,Er bestaat geen opleiding voor het leiden van een bedrijf in scheepsschroeven. Alle kennis die ik heb, zit in mijn hoofd. Ik vond het dus heel belangrijk om dat goed over te kunnen dragen voor ik echt weg zou gaan.’’ Twee jaar lang zaten de oude en de nieuwe eigenaren naast elkaar op kantoor. ,,Daardoor heb ik ze goed leren kennen en weet ik zeker dat we de juiste beslissing hebben gemaakt om het aan hen te verkopen. Het bedrijf gaat een nieuwe fase in en ik heb er alle vertrouwen in.’’
Ook zij zelf gaat een nieuwe fase in. Wat die gaat brengen, weet ze nog niet precies. ,,Na zoveel jaren zo hard werken, gun ik het mezelf om een tijdje niks te doen en uit te gaan vogelen wat ik nog wil gaan doen.’’ Ze schreef eerder het boek Eet Puur Geluk over voeding waar je blij van wordt. ,,Dat is een andere passie van mij en wie weet komt daar nu ook weer wat meer aandacht voor. Maar ik wil voor nu nog even niets bepalen. Eerst gaan we lekker op vakantie en volgend jaar zijn we zelfs een paar maanden lekker op pad. Daarna zien we wel weer verder waar het leven ons brengt.’’