Dirk Huigen met dochter Renate en schoonzoon Leo Bruinsma.

37 jaar bestuurde Dirk Huigen (69) streek- en stadsbussen voor Connexxion (en voorgangers), met veel plezier. In 2015 kwam het onvermijdelijke pensioen. Dirk is echter geen man voor achter de geraniums, dus drie dagen na zijn laatste rit kreeg hij een uitgelezen kans om zijn eerste beroep weer op te pakken.

Leo van Teeffelen

Dirks dochter Renate en schoonzoon Leo Bruinsma varen op het 135 meter lange containerschip Devotion onder de vlag van Bruinsma Shipping. Dirk Huigen: ,,Toen Renate mij vroeg om mee te varen, hoefde ik geen moment na te denken.’’ Pas later ontstond er nog een idee. Waarom niet als officieel bemanningslid? Goed idee, maar de ervaring uit het verleden telde niet meer. Er zat dus niets anders op dan weer van onderaf aan te beginnen.
Zo kwam er een maagdelijk dienstboekje van de SAB op naam van Dirk Huigen en konden de uren voor de vaartijd worden gemaakt. Leuk of niet, gezien Dirks leeftijd hoort er ook een jaarlijkse medische keuring bij. Die vond plaats op 14 mei bij de huisarts in Zwijndrecht. En wat denk je? Goedgekeurd! Wat Dirk niet wist, is dat zijn dochter en schoonzoon, samen met de bemanningsleden (‘een leuke ploeg, allemaal jonger dan 24’) en zijn partner Willeke een verrassingsfeestje voor hem hadden georganiseerd. Onderweg naar het schip vond hij de bloemen achterin de auto wel wat vreemd, maar verder had hij niks in de gaten

Dirk is nu matroos
,,Toen we aankwamen had mijn dochter het over plan A. Ik begreep er niets van.’’ In de stuurhut stond een ontvangstcomité en een taart met het opschrift ‘Dirk is nu matroos’. ,,We zaten met het hele stel in de stuurhut, ik kreeg cadeautjes, felicitaties en ook mijn kleindochter kwam aan boord. Dat was wel even vechten tegen de opwellende tranen.’’
,,Ik ben op m’n veertiende begonnen als matroos op een passagiersboot, de lijndienst Harderwijk-Amsterdam. Later heb ik er nog met zieken gevaren en er mijn toenmalige echtgenote ontmoet.’’ Er volgde een periode van werken op een bunkerboot in Harderwijk en later op een bunkerboot in Zwijndrecht, het huidige Fiwado. ,,Om Renate niet naar het internaat te hoeven sturen.’’
Zijn toenmalige echtgenote kon begin jaren tachtig een goede baan krijgen in Lelystad: ,,Wij hebben ons boeltje opgepakt en zijn verhuisd. Mijn jongste broer was buschauffeur en ik was op zoek naar werk. Zodoende ben ik op de bus terechtgekomen, een groot rijbewijs had ik gelukkig al. Dat werk heb ik met heel veel plezier gedaan. En daar heb ik ook mijn tweede echtgenote ontmoet. Toen Willeke instapte zei ik meteen: met jou ga ik trouwen.’’ Dat heeft weliswaar tien jaar geduurd, maar het was een juiste voorspelling. Het stel is alweer vijftien jaar getrouwd.

Dirk blijft matroos
Na de feestelijkheden gaat het werk weer verder: ,,Boenen, schilderen, schoonmaken, koken voor de hele bemanning als Renate er niet is en overdag regelmatig achter het roer in het ARA-gebied. Ook al lijken de twee beroepen weinig op elkaar, de klantvriendelijkheid en mensenkennis zijn toch overeenkomsten. Ik vind het allebei leuk om te doen.’’
Voor Renate is het een feestje om haar vader aan boord te hebben. ,,Dat is toch heel wat anders dan verplicht een uurtje per week bij je vader langs.’’ Dirk beaamt dat: ,,We zijn graag bij elkaar.’’ In augustus wordt hij 70, maar hij denkt er niet aan om te stoppen. ,,Willeke vindt het niet erg dat ik veel weg ben en ik vind het werk veel te leuk.’’ De geraniums zullen het nog lang zonder Dirk Huigen moeten stellen.