In een snel veranderende sector waarin schaalvergroting aan de orde van de dag is, boet de Algemeene Schippers Vereeniging (ASV) al 75 jaar geen spat aan eigenheid in. Toch zit nog eens 75 jaar ASV er niet in, verwacht woordvoerder Sunniva Fluitsma.

Claudia Langendoen

Jullie zijn als kleine organisatie nog altijd springlevend, strijdbaar én kennelijk broodnodig. Mensen weten jullie meer dan ooit te vinden, lijkt het. Dat is weleens anders geweest.
,,Het lijkt inderdaad alsof we de laatste jaren door bijna iedereen worden gevonden. We zien daarin een flinke verbetering, nadat we vijftien jaar geleden als organisatie onze identiteit een beetje waren kwijtgeraakt en heel klein waren geworden.’’

Hoe kwam die omslag?
,,Dat heeft denk ik mede te maken met het feit dat we ons tegenwoordig overal mee bemoeien. Vaak omdat we merken dat als wíj het niet doen, er niets gebeurt. De sector ziet dat natuurlijk ook en zoekt je dan steeds vaker op. Het contact met Rijkswaterstaat is de laatste jaren erg verbeterd. Zo ook met andere organisaties, als de ILT.’’

Best knap voor een organisatie die niet zelden laatdunkend werd weggezet als club voor pappa-en-mammabedrijfjes, die niet meer van deze tijd zouden zijn.
,,We zijn erg blij dat Rijkswaterstaat, na ons jarenlang niet gehoord te hebben, tegenwoordig serieus samen met ons wil kijken hoe dingen beter kunnen. Maar het legt ook een druk op onze schouders! Rijkswaterstaat gaat immers over nogal wat onderwerpen. Daar moet je dan natuurlijk wel alles over weten.’’

Toch krijgt u naar uw mening te weinig dingen voor elkaar, zoals ze zouden moeten zijn. Hoe behoud je dan je enthousiasme om te strijden voor meer respect voor particuliere schippers en minder tegenwerking?
,,Omdat als het uiteindelijk allemaal niet loopt zoals wij willen, het in elk geval niet aan ons, de particuliere schippers, heeft gelegen. We zitten tegenover een heel machtige partij, het ministerie. Als die iets anders wil, kun je daar uiteindelijk niet tegenop. Hoe door beleidsmakers wordt aangekeken tegen de binnenvaart, zie je bijvoorbeeld terug aan het achterstallig onderhoud op de vaarwegen. Het resultaat is dat nu alles in elkaar stort. Je ziet het ook aan compensatieregelingen rond spertijden. Op het moment dat vrachtverkeer op de Merwedebrug moet omrijden wordt direct geroepen dat er compensatie moet komen. Maar bij de vele vertragingen die de binnenvaart ondervindt op al die Brabantse kanalen wordt nooit gerept over vergoeding. Dat kaarten wij voortdurend aan. Men zal in elk geval nooit kunnen zeggen: jullie hebben niets gezegd en gedaan. Maar ja, er is natuurlijk een keer een grens, op een gegeven moment houdt het op.’’

Dat zal toch niet?
,,Jawel, er komt niet nog eens 75 jaar ASV bij. Dat is onmogelijk als je consequent de behoefte van een grote groep particuliere binnenvaartschippers negeert. En daarbij enerzijds in Europa rept over het belang van modal shift, beter onderhoud van kleine vaarwegen en de noodzaak van kleine schepen, terwijl tegelijkertijd vanuit de CCR nog steeds hetzelfde traject wordt ingezet. Wat als je grotere eenheden blijft creëren en uiteindelijk alleen nog rederijen en grotere belangenverenigingen over hebt? Nee, dan is er geen plek meer voor een organisatie als ASV.’’

Hoe zit het met nieuwe aanwas? Zijn er überhaupt nog mensen die op de barricaden willen staan?
,,Ook dat is een groot probleem. Iets wat je natuurlijk terugziet in de hele maatschappij. Wij worden er intussen niet jonger op. We hopen dus dat er leden zijn die uiteindelijk het stokje overnemen.’’

Genoeg te doen in elk geval.
,,Zeker. Als zich een fosfine-incident voordoet, ben ik daar gerust een weeklang achttien uur per dag mee bezig. Omdat het levensgevaarlijke ontwikkelingen zijn en dan duidelijk niemand iets doet. Iedereen kijkt naar elkaar, maar niemand neemt een besluit. Als wij bijvoorbeeld ook niet hadden gewaarschuwd dat bij gebruik van biodiesel verstoppingen ontstaan en motoren gaan stilvallen, dan was het nu al ingevoerd. Het is fijn als je zoiets voor elkaar krijgt, maar het kost enorm veel energie als je de enige bent die de strijd voert. Daar komt nog bij dat we continu te maken hebben met nieuwe Kamerleden die niets van de binnenvaart weten en niet willen weten. Je scoort immers pas als je wat zegt over de luchtvaart of verkeer over de weg. Voordat je deze mensen hebt kunnen overtuigen van het belang van de binnenvaart, zitten er alweer nieuwe politici.’’

Er zijn vast wel mensen die jullie werk straks voortzetten.
,,En gebeurt het niet, dan moeten we ook reëel zijn. In elk geval blijven wij strijdbaar en gaan we door zolang we kunnen.’’